A quoi ça sert l’amour. Si c’est un aller sans retour. Y a plus que du vide à la place. Mais que veux-tu que j’en fasse ?
A quoi ça sert la vie. Quand on meurt petit à petit. S’il ne reste plus que l’absence. A qui veux-tu que je pense ?
Je jure si tu reviens. Je saurai être heureux d’un sourire. Je jure que j’apprendrai à écrire. Tous les mots pour le dire.
[Répétition] : Chaque jour de plus est un jour de trop. Je plie déjà sous le fardeau. Chaque jour de plus est un jour de trop Est-ce que tu reviendras bientôt ?
Et moi je sers à quoi. Si je n’suis plus la moitié de toi. Si ta vie n’est plus dans le mienne. Comment veux-tu que je tienne ?
Je jure si tu reviens. J’apprendrai à être différent. Je jure que je saurai simplement Laisser le temps au temps
[Répétition]
Il ne reste plus que l’absence A qui veux-tu que je pense ?
[Répétition]
Via Alderliefste heb ik dit prachtige, melancholische nummer van Michel Fugain ontdekt. Omdat ik qua muzieksmaak met één been in de jaren ’70 ben blijven steken kende ik hem natuurlijk al van Le Big Bazar, die hippieachtige groep waarmee hij al die grote hits scoorde: Une belle histoire, Le Printemps, Ring et Ding, Bravo monsieur le monde etc etc, wie kan ze niet meezingen? Intussen zijn er al heel wat jaren verstreken. Nieuwsgierig als ik ben, kom ik via mijn zoektocht op het internet van het een in het ander, ik zal even een korte samenvatting geven van hetgeen ik te weten ben gekomen:
Michel Fugain is getrouwd met zangeres Stéphanie die deel uitmaakte van Le Big Bazar. Ze hebben drie kinderen gekregen: Marie, Laurette en Alexis. Laurette is in 2002 op 21 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van leukemie. Na het overlijden van zijn jongste dochter heeft Michel een aantal jaren niet opgetreden. Zijn vrouw Stéphanie heeft de l’Association Laurette Fugain opgericht om bekendheid te geven aan de ziekte leukemie en mensen, vooral de jeugd, te bewegen ‘een beetje leven’ af te staan (bloed, bloedplasma, bloedplaatjes, navelstrengbloed, beenmerg en organen) om zodoende bij te dragen aan het bestrijden van deze afschuwelijke ziekte.
In 2007 maakte Michel Fugain zijn comeback. Tegenwoordig treedt de bijna 70 jarige artiest nog steeds op in binnen- en buitenland en wordt als één van de grootste Franse chansonniers beschouwd van zijn generatie.
Dit lied: Chaque jour de plus est un jour de trop (iedere extra dag is er een te veel) is al geschreven in 1993 en gaat over een verloren liefde. Dus niet over zijn overleden dochter al zou de tekst, wrang genoeg, op dit tragische verlies kunnen slaan.
Ik kende het niet, en ben al die informatie ook zo weer vegeten.
Maar het is prachtig, even genieten voor dit moment.
Mooi, zo melancholiek, het zou idd over zijn dochter kunnen gaan. Ik kende het niet maar Fugain wel natuurlijk. Ik wist niet dat hij nog optrad.
ik vind dit gewoonweg prachtig, Lien
Ik breng Franstalige liedjes wellicht te weinig onder de aandacht op mijn log, maar ik hou er wel van. Frans vind ik zelf ook de mooiste taal op deze aardbol. Je kan er zo goed je gevoelens in kwijt…
Verras me dan maar eens met een Frans lied op je log Billy…:-)
komt in orde!
😉
Zelf hou ik ook nog steeds van die 70er jaren muziek. Fijn om wat meer over Michel Fugain en zijn vrouw (en gezin) te lezen. Ik wist dat helemaal niet. Nog steeds geweldige muziek, Lien. Dank je!
Ik ken het niet, maar vind het wel iets hebben.
Mooie woorden, een pakkend lied. Quand on meurt petit à petit.
Mooi en meeslepend … ik hou d’r wel van.
Heerlijk hè, die Franstalige liedjes…. zo… sexy…! 😉
Heerlijk om af en toe weer nieuwe muziek te ontdekken. Deze kende ik nog niet. Mooi!
Pingback: Alain Barrière – Elle était si jolie | houden van het leven
Intussen is fugain niet meer getrouwd met Stephanie, maar woont op Corsica samen met een roemeense Sanda
Ah, dank je wel voor de aanvulling.
Het was strikt genomen geen aanvulling maar een correctie.
Fugain 4ever!
Evengoed bedankt.
Een correctie inderdaad maar ook een aanvulling op zijn levensverhaal.
Michel Fugain is nu een veel mooiere aandoenlijkere man dan in de jaren 70