mijnheer P

Mijnheer P werd vorige week woensdag tegelijk met EJ opgenomen in het VU. Aanvankelijk zat hij te wachten in de patiëntenkamer naast ons maar omdat zijn familie niet kon blijven vroeg de patiëntenvoorlichter of wij het goed vonden dat hij bij ons kwam zitten want ze moest toch veel dezelfde dingen aan beide heren vertellen en dat kon dan mooi in één keer. Prima hoor, natuurlijk vonden wij dat goed. Mijnheer P bleek een vriendelijke, goedlachse, Indische, 82 jarige. Hij zou de volgende ochtend worden geopereerd en de operatie van EJ stond ’s middags op het programma.

We werden uitstekend voorgelicht over de gang van zaken en alle routine dingetjes, die nu eenmaal nodig zijn voor een operatie, vonden in ook de patiëntenkamer plaats. Heel plezierig was dat want we hoefden daardoor niet van de ene naar de andere plek in het ziekenhuis. Alleen voor röntgenfoto’s en longfunctieonderzoek moesten de heren naar een andere ruimte.

Toen alle voorbereidingen ’s middags eindelijk zo’n beetje achter de rug waren, moest mijnheer P nog even mee voor een extra foto. Teruggekomen verkondigde hij met een brede lach dat zijn operatie de volgende dag niet door kon gaan. ‘Dat méént u niet,’ riep ik vol ongeloof, ‘U maakt een grapje!’ Maar nee, hij maakte geen grapje. Hij had al eerder een openhartoperatie gehad en er was zojuist een complicerende factor aan het licht gekomen waar de deskundigen zich eerst nog even over zouden moeten buigen. Hij zou wel opgenomen blijven, maar nog niet worden geopereerd. Het operatieschema voor de volgende dag werd daarom aangepast en EJ kwam in de plaats van mijnheer P. In plaats van ’s middags zou hij dus ’s ochtends worden geopereerd.

Gelukkig verliep EJ’s operatie volgens plan en (nagenoeg) zonder complicaties. Na een verblijf op de intensive care, special care en de ‘normale’ verpleegafdeling, mocht hij verhuizen van het VU naar ons eigen streekziekenhuis. En wie lag daar in het bed naast hem op de tweepersoonskamer? Grijnzend en wel?  ‘Kent u me nog?’ vroeg mijnheer P toen ik met de kinderen op bezoek kwam.

Al die tijd in het VU had EJ ’s nachts niet geslapen door alle geluiden en hectiek maar na de eerste nacht in het ‘eigen’ ziekenhuis smste hij: Eindelijk goed geslapen van 11 tot 6. Dat komt vast door je buurman smste ik terug. En dat was ook wel zo. Ze konden het goed met elkaar vinden, lieten elkaar met rust wanneer dat nodig was en hadden zo’n beetje hetzelfde slaapritme.

EJ mocht gisteren al naar huis. Wonderbaarlijk snel, toevallig net op de verjaardag van onze jongste dochter. We zijn superblij. Hij mag nu verder thuis herstellen. Ik heb zorgverlof opgenomen en functioneer voorlopig eventjes als Pleegzuster Bloedwijn.

Het voelde wel een beetje sneu om mijnheer P achter te laten in het ziekenhuis. Hij is nog steeds niet geopereerd maar lijkt er heel laconiek onder. We hopen dat er snel duidelijkheid komt voor hem. Het afscheid was allerhartelijkst en EJ en hij houden contact.