familievakantie

’t Is weer voorbij die Heerlijke Herfstvakantie. Jammer maar helaas… ‘Kom,’ zeiden mijn ouders een aantal maanden geleden, ‘Laten we weer eens met z’n allen op vakantie gaan. We kunnen het nú nog doen.’ En met zijn allen, daar bedoelen ze dan ook mee: met zijn ALLEN. Met alle kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en schoonkleinkinderen (voor zover aanwezig).  Tja, als onze ouders dat graag willen, dan zeggen wij geen NEE natuurlijk 🙂

Net als twee jaar geleden en als negen jaar geleden werd de bestemming Gran Canaria en we verbleven in hetzelfde hotel waar onze ouders ook regelmatig met zijn tweeën komen. Intussen is de familie alweer wat meer uitgedijd, er zijn een paar vrienden van kleindochters bijgekomen. De vriendin van onze zoon was de vorige keer ook al mee. Nu waren we met 26 mensen in totaal, een hele organisatie en je bent met zoveel personen altijd bang dat er een kink in de kabel komt, dat zou zomaar kunnen natuurlijk. Maar gelukkig bleef iedereen (redelijk) kwiek en gezond en voor de reis zelf hebben onze ouders eigenlijk alles geregeld. Wij hoefden alleen maar te zorgen voor  een vrije week en dat was voor de meesten onder ons natuurlijk geen probleem, het was immers herfstvakantie.

Wat een bofkonten en verwennelingen zijn we toch! We hebben met volle teugen genoten. Het weer was schitterend en iederen kon gewoon zijn/haar gang gaan. We kwamen elkaar tegen bij het ontbijt, in het zwembad, op terrasjes en bij het diner, we borrelden wél samen iedere avond en af en toe sprak je eens iets af met deze of gene of met een groepje. Er waren zelfs drie jarigen in deze week. Handig! De neven en nichten trokken onderling ook gezellig met elkaar op. Hoe ouder iedereen wordt, hoe kleiner het leeftijdsverschil. Staken onze eigen drie kinderen een paar jaar geleden nog letterlijk met kop en schouders boven iedereen uit, nu was (bijna) niet meer te zien dat ze de oudsten waren.

Het was een fantastische vakantie in een sprookjesachtige omgeving met aangenaam gezelschap. Hier zullen we nog lang aan terugdenken en van nagenieten en zoals mijn moeder zei: ‘Dit neemt niemand ons meer af.’