Tjongejongejonge, wat een wind! Ik ben van mijn fiets geblazen bij het zebrapad, bijna onder een bus. Ik heb af moeten stappen op het fietspad vlakbij station Sloterdijk want er viel niet tegenop te fietsen tussen die hoge gebouwen. Ik ben bijkans gezandstraald door zandtornado’s, het zand zit tussen mijn tanden, in mijn haren en in mijn bh.
De peuters woeien bijna van de brug toen we met zijn allen naar de kinderboerderij liepen. We hebben heel wat tasjes moeten redden die van de picknicktafel vlogen richting sloot. De kinderen trokken zich er niets van aan en kregen er geen genoeg van. Niet van de dieren binnen en buiten maar vooral niet van de speeltuin. En de zon scheen volop. De ouders, die mee waren, hadden het ook erg gezellig met elkaar maar kregen het op een gegeven moment wel een beetje koud. Dus we liepen weer terug naar school met de wind in de rug en hielden ons schrap op de brug. Het laatste halve uurtje kwamen de ouders binnen even lekker op temperatuur terwijl de kinderen speelden. Sommige moeders waren erg slaperig geworden (gaap, gaap) en ik voelde mezelf ook een beetje rozig worden.
Op weg naar huis bleken er treinen uitgevallen te zijn vanwege ‘een aanrijding met een persoon.’ Ik vind dat altijd een lugubere mededeling. En in de overvolle trein waarin ik uiteindelijk belandde werd ik op mijn rug getikt. Een oudere jongere met Down stond voor me op. ‘Gaat u maar zitten, ik moet er toch zo uit.’ Hij lachte me stralend toe met zijn onregelmatige gebit. ‘Oh, wat lief van je! Hartstikke bedankt!’
Ach. Ik ben bijna ontroerd. Mijn dag kan niet meer stuk.
Logging Lina 
ik begrijp ook niet dat ze dat niet anders kunnen formuleren bij NS maar ik heb weleens gehoord of gelezen dat er toch echt goed over wordt nagedacht. De boodschap wordt er natuurlijk niet anders van…
Sommige kleine dingen maken je dag helemaal goed zoals zo’n jongen die zijn plekje aanbiedt…
Ja je wordt rozig van die wind. Het was mooi spannend weer maar het blijft wel oppassen, het zal je toch maar gebeuren dat er een kindje van de brug waait.
Daar moet ik écht niet aan denken. Gelukkig waren er genoeg volwassenen mee (een per kind) anders was het niet verantwoord geweest.
Ja, die wind was ongelooflijk! M’n geföhnde kapsel verdween als de sneeuw voor de zon haha! Maar wel lief dat zo’n oudere jonge voor je opstaat, zodat je bijna ontroerd raakt. Bijna? Of helemaal? 😉
Bijna…
Die hoge gebouwen zijn een ramp. Bij de fysio waaide ik bijna meteen terug naar binnen.
Wat lief dat ie voor je opstond. ’t Zijn de kleine dingen die het doen…
Fijn weekend en liefs,
Kakel
ja, het is een lugubere mededeling, dat doen ze omdat ze zo aangeven dat het niet hun schuld is, en wat gebeurt het vaak he, brrr. Ja, die wind was erg heftig, en al dat zand er bij, hier wel tenminste.
Intussen wel bijgekomen? Het is nu windstil zowat en echt mooi lenteweer. Hoeft niet te werken toch? Genieten maar!