Zwager was gisteren jarig.
Afgelopen jaren vierden we dat op 7 maart steeds met vrienden van hem ergens in een exotische Amsterdamse eetgelegenheid. En gisteravond deden we dat weer. In een iets minder exotisch maar niet minder knus restaurantje, met het grote verschil dat hij er zelf niet meer bij was.
Hij zou 55 jaar zijn geworden.
In 2008 werd er eerst bij hem en vervolgens bij mij kanker geconstateerd. We ondergingen beiden alle noodzakelijke behandelingen en het leek goed te gaan de eerste jaren. Met ons allebei. Maar kankerwegen zijn grillig en ondoorgrondelijk. Met mij gaat het nog steeds goed. Hij overleed op 1 oktober afgelopen jaar.
De foto’s die ik precies een jaar geleden maakte, staan nog op mijn mobiel. Vrolijke foto’s met vrolijke mensen. Hij had weer een volle bos haar, voelde zich sterker en niemand had verwacht dat het nog maar 7 maanden zou duren.
De middag na de crematie hadden we een afscheidsbijeenkomst in een café. Verschillende mensen hadden foto’s meegenomen die we daar ter plekke ophingen. Van die foto’s is nu een boek samengesteld door zijn beste vriendin en vriend. Gisteren kregen we een proefexemplaar, in twee versies, te zien. Het is een fraai document geworden van zijn vroege jeugd tot zijn laatste jaren. Er spreekt veel levensvreugde uit.
Een lieve foto uit het boek. Zwager JM (links) en zijn grote broer EJ
Logging Lina 
Mooi dat jullie zo zijn leven blijven vieren. X
ja, het is toch wel uitermate triest allemaal zulke dingen, en zo ga je er mee om. Met goede herinneringen.
Wat mooi dat jullie hem op deze manier herdenken. En het klinkt afgezaagd, maar wát is kanker toch een oneerlijke ziekte.
Mooi dat jullie hem op deze manier herdenken. Sterkte.
hey,
wat moet dit moeilijk voor je zijn ook, ondanks alle mooie woorden, herinneringen en zo. Die kl#te ziekte is echt oneerlijk.
Carpe diem blijft het devies. En wat heeft jullie zwager het met jullie getroffen, net als wij met jullie en allen als onze familie,
liefs Femy
Dank je wel voor je lieve reactie Femy. Carpe Diem inderdaad.
Veel te jong gestorven is jouw zwager, maar het is mooi en troostrijk hoe jullie allen met het verlies omgaan. Momenteel heb ik veel mensen in mijn omgeving die hard aan het vechten zijn tegen die vreselijke rotziekte. Maar ik zie ook heel veel positiviteit, grote verbondenheid en steun. Fijn dat het met jou goed gaat!
Ongelooflijk hoeveel mensen (nog steeds) moeten vechten tegen deze vreselijke ziekte en velen moeten veel te jong de strijd opgeven. Een zegen dat jij uit deze strijd gekomen bent, Lien.
Ik kan me wel voorstellen dat zo’n boek wat troost brengt, het herinnert je toch aan mooie tijden die jullie hebben gehad met je zwager. En verder inderdaad Carpe Diem … je kunt het niet hard genoeg van de daken schreeuwen.
Goed idee om van die foto’s een boek te maken, een mooie herinnering voor iedereen. En een verjaardagsfeest, ook mooi, hij had het moeten kunnen zien.
Kennelijk is iedereen en ik ook, zo onder de indruk van hoe jullie met de dood van zwager omgaan, dat we bijna al het museumgebeuren vergeten. Prachtig idee, zo’n boek.
Leuk dat je met je dochter ging. Ja, soms valt opeens iets tegen in een museum en soms is het geweldig als je dat net niet verwacht. Dat is eigenlijk wel verrassend dan.
Lieve groetjes, Th.
Wat een mooie manier om hem te gedenken, met zo’n fotoboek. Vier het leven dat hij heeft geleid, dat is belangrijk, denk ik.